3 de enero de 2021

2020, ¿Un Año de Mierda?

Viendo la corriente generalizada en las redes sociales, medios de comunicación, blogs etc.,  parece ser que sí, que la inmensa mayoría ha tildado de maldito a este recién terminado año 2020, me pondría a enumerar aquí todos los adjetivos negativos que he leído y oído y no terminaría nunca. Y os preguntaréis, ¿Dani, y entonces, esos interrogantes en el título de la entrada?, con toda la que ha caído, está cayendo y caerá, ¿aún dudas de que este no ha sido un año nefasto?. Paso a explicarme. Vale que ha estado el virus de por medio, pues dejadme deciros que no me ha preocupado en exceso, de hecho me he aislado de la sofocante avalancha de sobre-información vomitada por los medios de ¿comunicación?, y al odio que se han encargado, también de vomitar, la clase política de este país, sin duda la peor de toda la ¿democracia?, y el dardo va para los dos lados. Digamos que he intentado no sucumbir al miedo y creo que lo he conseguido. Quien vive con miedo es más manipulable. Para mi lo peor de todo esto han sido esos dos meses en los que no pudimos salir de casa, dos meses en los que no pude ver a mis padres ni a mi hermano, ni a mis amigos ni a mis dos fieles Laia y Senda. Dos meses en los que no pude salir al monte. También me jodieron, y me siguen jodiendo, las cada vez más numerosas restricciones, muchas de ellas, a mi parecer, totalmente absurdas y dictatoriales, me jodió no poder ver a los Foo Fighters, pero lo que más me jodió, y me jode es no poder dar besos  ni abrazos, aunque no los he negado a quienes me los han ofrecido, de hecho, desde que terminó el confinamiento no habido ningún día en que mi madre y yo no nos hayamos dado dos besos, llamadme inconsciente si queréis, pero si perdemos el amor y el cariño, bajo mi punto de vista, lo perdemos todo, qué le voy a hacer, me han educado así. Eso no quiere decir, antes de que me llaméis egoísta, que no me hayan dolido y haya sentido las numerosísimas muertes que han habido durante estos meses, hayan sido consecuencia directa o indirecta de virus, pero así como he lamentado esas muertes también he lamentado todas las que se producen a diario, y que no son pocas, producidas por el hambre, el frío, las guerras, el cáncer y otras muchas más enfermedades, que aunque parece que ahora solo exista el Covid, siguen ahí. Todas esas "otras" muertes han quedado en un segundo plano y ya no tienen cabida en los telediarios ni en las portadas de los periódicos, cosa que también me jode y mucho.

Virus aparte, también he tenido razones, y no pocas, para vilipendiar este 2020, especialmente desde julio en delante, pues fue en ese mes cuando a la persona que más quiero en este mundo, mi madre, le diagnosticaron una leucemia, en ese momento cuando ella mismo me lo comunicó, se te cae el mundo encima, creedme. Eso no hizo otra cosa que agravar unos mareos y un dolor en los pectorales que tenía yo desde finales de mayo, que no fueron otra cosa que los primeros síntomas del trastorno de ansiedad que padezco en este momento, y que sobre todo desde principios de noviembre no me ha permitido hacer una vida normal, haciendo solo salidas intermitentes a la montaña, de ahí la casi nula actividad en el blog. Es por eso que yo también podría subirme al carro "mainstream" y enviar a tomar por saco al 2020, pero los que me conocéis ya sabéis que suelo huir de los tópicos y esta vez tampoco va a ser la excepción. Simplemente voy a desechar las cosas negativas de este año, desecharlas pero no olvidarlas ojo, pues, y aunque ahora esté cayendo en un tópico, de las cosas malas también se aprende, y quedarme únicamente con las cosas positivas que me han sucedido, que también las han habido, empezando con la fortaleza que nos ha mostrado mi madre y toda su vitalidad durante estos duros meses, cosa clave en la estabilidad de su enfermedad, me quedo también con mi mejor estado de ánimo actual, de lo contrario no estaría escribiendo esto. Más cosas positivas: "mis" Foo Fighters sacaron nueva canción en 2020 y sobre todo el respiro que le dimos a la naturaleza y al medio ambiente durante el confinamiento (aunque una vez nos dejaron salir se haya y se esté abusando indiscriminadamente de ellos). En el ámbito del blog y la montaña me quedo con que celebré el décimo aniversario del blog, y que este alcanzó el millón de visitas (gracias a todos!!), y me quedo con el mar de nubes en el Pic d'Espadà el primer día del año; con el majestuosos vuelo rasero de los buitres en las Canteras del Pellejero; de lo agradecido que es siempre el Benicadell; con el descubrimiento y redescubrimiento de sendas, parajes y pueblos en las tres etapas del GR-333 que hicimos; con otro regalazo, esta vez por parte del penyagolosa, que me permitió ver los Pirineos desde su cumbre nevada; con la ascensión, con mi gran amigo Miguel Ángel; al Molló de la Creu, el Cervino valenciano; con la espectacularidad acuatica de los Amanaderos de Riodeva; con la más pura esencia de Javalambre en la ruta en que unimos el Pico Javalambre con el Alto de las Barracas; con las tres visitas que le hicimos a la Cova de l'Oret, con el grupete que formamos en la enésima repetición del cresteo de les Agulles de Santa Àgueda; de lo bien que lo pasamos, también con compañía de diez, en las Callejuelas y en el Pico Ranera, el buen rato que pasamos escuchando las aventuras patagónicas de la simpatiquísima Fátima Gil en el Mendi Tour de Canet d'en Berenguer, donde tuve la suerte de conocer al "empinado" Juane 😏; con las primeras salidas tras el confinamiento, que me hicieron apreciar más si cabe las montañas cercanas a Betxí y mi querida Serra d'Espadà; con la ruta en busca de tejos y petroglifos en Penyagolosa; los baños en la Fuente del Toro y en el Embalse de Benitandús con Maru y Toni, que vinieron a visitarme, o con las tres rutas que puede hacer en una tregua que me dieron los mareos, y que espero contaros próximamente en el blog. 

Sí, definitivamente me quedo con todo esto último que os he contado, lo positivo, por lo tanto, y repito, sin olvidarme lo negativo, no voy a calificar 2020 como un mal año, sino todo lo contrario, un buen año, no tan bueno como otros anteriores, pero bueno al fin y al cabo.

Y hasta aquí este peculiar balance del año, muy distinto a los que suelo hacer habitualmente, así lo he ido carburando los últimos días y así lo he plasmado. 

Solo me queda desearos un próspero, sano, despierto y fructífero 2021.

Nos seguimos leyendo, un abrazo a tod@s.


18 comentarios:

  1. Hola Dani.

    Que no ha sido el mejor año de nuestras vidas, bien, pero de ahí a decir que es un año de mierda ... pues estoy contigo que tampoco y sino, que se lo digan a las miles de personas que se juegan la vida cruzando el Mediterráneo, para vivir aquí.

    Por suerte, el virus pasará, pero el destrozo y las vidas que se perderán por no haber sido atendidas otras enfermedades ... pero bueno, eso ya no importara a los medios, no sera noticia.

    Te deseo lo mejor a ti y a tu familia, para este recién estrenado 2021.

    Salud y montaña.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Eduardo.

      Así es, en ese sentido parece que en esta recta final debía haber pensamiento único; año nefasto y que termine cuanto antes, quieren, a mi parecer, que pensemos única y exclusivamente en el virus, vale que el problema está ahí, pero hay muchas cosas más en la vida, tanto malas (no me gustaría estar en la piel de esos inmigrantes que mencionas) como buenas, y yo prefiero quedarme con estas últimas, aunque comprendo que para la gente que haya perdido a un ser querido por el virus, o por otra causa, habrá sido complicado sacar algo de positivo de este 2020.
      Lo de la desatención médica en los centros de atención primaria ¿Cómo se pueden diagnosticar y tratar enfermedades por teléfono? mi experiencia este verano daría para escribir una entrada y de las largas... pero como tu dices de eso no se ha hablado nada en los medios.

      Mis mejores deseos también para ti y los tuyos en este 2021.

      Un saludo.

      Eliminar
  2. Hola Dani,

    Gràcies per regalar-nos aquest text en forma d'oda a la vida per iniciar un 2021 que segur tindrà dolents i bons moments, però intentarem gaudir al màxim d'aquests últims. Una gran força interior es demostra quan en els moments més complicats se sap buscar el costat positiu per seguir lluitant amb més força. Molts hem viscut moments molt complicats en aquest 2020, però per sort hem mantingut el privilegi de poder fer alguna escapada a la muntanya per desconnectar, carregar piles i veure les coses amb més perspectiva.

    Desitjar-vos el millor per a aquest 2021 a tu i la teva família, confiant que estigui ple de bons moments i que tinguis l'ocasió de visitar en nombroses ocasions la teva estimada serra d'Espadà.

    Salut i muntanya!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Guillem.

      Gràcies a tu per comentar. M'alegre que t'haja agradat aquest escrit. No tenia previst fer resum anual enguany, i aquest text, encara que el tenia al cap, no tenia clar si escriure'l i publicar-lo. Al final vaig decidir que si, que escriure, i expressar públicament els meus sentiments em vindria bé. Espere que el haver escrit açò supose l'espenta que em fa falta per agafar continuïtat a l'hora d'escriure i també de visitar els vostres blogs, que des del estiu els tinc bastant oblidats.
      Respecte al 2020, és el que tu dius, no ha sigut fàcil per a ningú, i cadascú haurà fet la seua valoració personal. Jo en el meu cas sempre he buscat quedar-me en les coses positives, que encara que a voltes siga complicat trobar-les sempre hi han, i en el cas d'enguany, doncs estan les ocasions que he pogut sortir a la muntanya, que han sigut menys que altres anys, i és per això per el que els done més valor.

      Els meus millors desitjos per a tu i els teus de cara a este 2021. Salut, que és el més important i que puguem fer lo que més ens agrada, que és sortir a la muntanya.

      Salutacions.

      Eliminar
  3. Hola Dani,
    Ante todo, siento mucho lo de tu madre.Es un tema muy delicado y espero que lo estéis llevando de la mejor manera posible.
    Me alegra leerte otra vez y más un párrafo tan extenso e íntimo como este.Grácias.
    Espero que este 2021 sea muuuy diferente.El 2020 ha tenido cosas buenas y cosas menos buenas, pero como bien has explicado, mejor quedarse con las cosas buenas, que también las ha habido.
    Desearte feliz Año y espero que vuelva a leer tus textos y ver tus fotos de las salidas tan guapas que haces en la montaña.
    Cuídate y espero que te mejores pronto y vuelvas a estar al 100%!
    Un abrazo!
    Rafa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Rafa.

      Agradezco mucho tus palabras. Mi madre por fortuna se encuentra fuerte y vital, y yo, aunque el proceso se espera largo, pues creo que voy por el buen camino. De momento me he vuelto a ver con ganas de escribir, y eso es buena señal.
      Veremos a ver como va evolucionando este 2021, de momento las previsiones no pintan muy halagüeñas con respecto al monotema, aún así lo afrontaremos con ánimo, positividad y sin miedo, y sin dejar de lado lo que nos hace sentir vivos, que es salir al monte.

      Feliz año para ti también Rafa, y a ver si dentro poco mi mejoría va en aumento, me pongo en contacto contigo y hacemos lo del podcast que me comentaste en facebook, que me hace mucha ilusión.

      Un abrazo.

      Eliminar
  4. Hola Dani...
    "Tiempo hacia ya"(como diría el maestro Yoda)...jejeje,que no me pasaba por tu blog,aunque como ya has comentado la actividad desde julio se resume en esa entrada del 10º Aniversario y esta gran reflexión me me ha encantado.
    No quisiera hacer un comentario demasiado extenso,pero bueno,voy escribiendo sobre la marcha.
    Para mí el 2020 no ha sido un mal año en lo personal,quitando como tu también has apuntado,de esas ganas que tenia de volver a abrazar a mis hijas,a mi madre,a mi hermana o a mi sobrina.Esos casi tres meses si se me llegaron a hacer algo largos.Tampoco después le he negado a nadie de mis amig@s,dos besos o un abrazo.
    Tu parte personal,veo(bueno leo...jejeje),que es y está siendo bastante delicada,pero también que el optimismo,la fortaleza y la vitalidad,estan en el gen familiar y eso es lo más importante.
    Ha sido un año muy malo para much@s,pero como te digo para mí no,la noticia de que los tumores que tiene mi hermana no habían crecido y estaban estables,ha sido lo mejor con diferencia.
    Del trabajo,no me puedo quejar y casi he tenido las mismas salidas montañeras que en un año normal...jajaja(por alegrar un poco mi "parrafada"),aunque ese balance estadístico lo subí en Gúdar...jejeje.
    Bueno Dani,no me quiero extender más,muchas gracias por la mención.Poco tiempo tuvimos para charlar,pero al menos nos conocimos y pendiente está esa "espinita" que tengo clavada con Las Peñas Aragonesas.En tus manos dejo esa "reunión montañera" de Esto Se Empina y Per Dalt i Per Baix...jejeje.
    Y como he puesto en el final de mi resumen a vista de Gif...
    " Te deseo un 2021 con salud,porque al final todo lo demás va y viene..."Que la Montaña te Acompañe"...😉

    Un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Juane.

      Menudo comentario jeje. Ya que has metido dos referencias a Star Wars el otro día vi un documental muy interesante sobre el actor que encarnó a Darth Vader. Una historia con mucha historia. Igual lo has visto, pero te dejo aquí el enlace:

      I am your father

      Volviendo un poco al hilo del comentario, pues está claro que los meses de confinamiento fueron duros para todos, sobre todo a los que nos gusta a salir a triscar por el monte, pero creo, y apuesto que nos pasó a la gran mayoría, aprendimos a poner en valor cosas pequeñas que no valorábamos en su justa medida, como el salir a tomar un café con un amigo y tener una charla, el beso a un ser querido, un simple paseo por el pueblo o el simple saludo de un conocido. Aprendimos a poner esas pequeñas cosas por delante de temas más materiales, y eso creo que es algo positivo. Yo, en mi caso personal, y al vivir solo, pues digamos que me auto-conocí un poquito más, que tampoco le dedicamos el tiempo suficiente para eso, y lo considero muy importante.

      Y ya ves, nos conocimos en Canet, con un montón de gente, abrazos etc., y al sábado siguiente estábamos ya todos confinados, y actos como aquel a ver cuando se pueden volver a realizar, por eso más que nunca vienen al pelo las palabras que nos reciben en tu blog, que hasta que tu no lo dijiste no sabía que eran de una canción de esos monstruos del metal progresivo que son Dream Theather, y que tienen toda la razón, hay que pensar menos en el pasado y el futuro y centrarnos en el presente.

      El tema montaña, pues evidentemente entre confinamientos, fases de desescalada y los problemas de salud pues no he salido tanto como otros años (me dolió mucho no poder ir al Pirineo, donde llevaba subiendo 10 años seguidos), pero mira, las pocas rutas que he hecho, al final del año las he apreciado mucho más.
      Del trabajo no puedo decir lo mismo, llevo atrapado casi diez años en un empleo, que encima solo me asegura cinco meses de trabajo al año, que no me llena, y que encima me consume física y mentalmente, al final esa tensión, a la que se han sumado otros factores, ha terminado por explotar, y eso lo tomo también como algo positivo, pues no es otro indicador de que en el sentido laboral tengo que buscar una salida y cambiar de aires.

      Y en tema salud, pues que te voy a decir, cuando el cáncer te toca a un ser querido te trastoca todos los esquemas, por suerte mi madre en estos momentos se encuentra fuerte y con vitalidad, me alegro también que el problema de tu hermana no se haya agravado.
      Por mi parte he buscado ayuda psicológica, y "poquet a poquet anem fent camí" jeje.

      Bueno Juane, esperemos que las cosas mejoren globalmente, y podamos tener más charlas como esta en persona y donde más nos gusta, en la montaña, espero que sea en este 2021.

      Otro abrazo fuerte.

      Eliminar
  5. Hola Dani, como ya te dije en "vivo y en directo" me alegro de que estés saliendo del "agujero" y este post así lo demuestra. Desnudarte como lo has hecho haciéndonos partícipes de tus más íntimas preocupaciones demuestra lo grande que eres. Poco más que decirte que no te haya dicho ya. Aquí me tienes !!!.
    Sólo una cosa más estando de acuerdo contigo al 99,9% sobre el 2020, desde mi punto de vista sí que ha sido un año de mierda, un paréntesis en nuestras vidas que todavía no está cerrado. Queramos o no siempre habrá un antes y un después de 2020 del que, como bien has demostrado, saldremos más fortalecidos porque nos ha hecho valorar más nuestras relaciones afectivas. Y a esto hay que agarrarse cuando vienen mal dadas.
    Y recuerda ... como dicen los Sidonie, "si hoy va a ser un día de mierda toda la culpa será mía" (https://youtu.be/c4luOtwRwmM).
    Un fuerte abrazo PARA TI Y LOS TUYOS.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Paco.

      Pues si, que me haya animado a escribir es señal de que la recuperación, con algún altibajo que otro, va por el buen camino. Tener charlas sinceras con buenos amigos forma parte de la terapia, y la que tuvimos por teléfono me supuso un chute de ánimo extra, de corazón te lo digo. Así que gracias por estar ahí.
      Respecto a lo escrito en esta entrada, lo tenía en mi cabeza, y estuve dudando hasta última hora si escribirlo y publicarlo o no. A final creo que hacerlo fue un acierto, ya que a parte de un desahogo personal también ha servido de empujón para coger una seguida de escribir en el blog (hoy mismo he publicado otra entrada) ya que eso me sirve para que mi cabeza, mientras escribo, no esté pensando en otras cosas.
      Y claro, respecto a tu calificación del año, está claro que nadie somos igual a otra persona y cada uno habremos hecho interpretaciones diferentes, lo cual siempre se ha de respetar. Coincido contigo en que habrá un antes y un después de todo esto, y que esta herida costará de cerrar, y que todo lo que se nos ha privado tardará en recuperarse, ayudaría a que fuésemos todos en la misma dirección, pero con el ejemplo que han dado los políticos, aprovechando esta triste situación, pues para hacer política, mal vamos... Y respecto a que ahora valoramos más que nunca las pequeñas cosas, donde están incluidos los besos, abrazos, sonrisas... también, completamente de acuerdo. Qué haya tenido que pasar esto para que nos demos cuenta...

      Muy divertido el vídeo de los Sidonie, y lo que dice el estribillo, toda una verdad.

      Todo lo mejor para ti y los tuyos en este recién estrenado 2021 amigo Paco, y espero que nos podamos ver y dar un abrazo este año, por supuesto compartiendo ruta.

      Un abrazo fuerte.

      Eliminar
  6. Hola Dani.

    A nosotros que nos has hecho partícipes de tu evolución y que, como ya te he dicho, nos tenías bastante preocupados, este texto es como un punto de despegue para poder ver y sentir al Dani de siempre.
    Nos quitamos esa espina de la preocupación y seguiremos esperando que tanto lo tu madre como tus problemas se atenúen y desaparezcan.

    El año 2020 guste más o menos, será recordado como distinto, y como dice Paco, habrá un antes y después del mismo. Cada uno de nosotros habrá tenido una relación distinta con todas las vicisitudes acaecidas en él. Creo que no te conté que Maru, Nacho y yo lo terminamos cogiendo en Noviembre, no? Luego cuando nos veamos te lo cuenta con más detalles.

    En todo caso, yo soy muy partidario de dejar de hablar de lo de siempre , y seguir disfrutando en la medida de lo posible de las cosas que nos gustan y entre ellas, están y estarán los amigos y la naturaleza.

    Un fuerte abrazo de parte de Maru y mía para tu madre y ojalá tuviera una maquina de teletrasportación y estar tomándome las cervezas contigo después de un pateo por el Espadán.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Toni.

      Si te pudieras tele-transportar a Espadán ahora mismo te lo encontrarías todo nevado jeje.
      Sobra deciros que estoy muy agradecido con vosotros por el interés, y la preocupación que, desde la distancia, habéis tenido conmigo, demuestra que sois amigos de verdad y por eso os aprecio tanto. Mi madre, dentro que el problema lo va a tener de por vida, ahora mismo se encuentra fuerte, animada y con vitalidad, y yo también voy mejorando, con algún que otro altibajo, pero esto me lo tendré que tomar como mi filosofía en la montaña, slow. De momento el haber escrito esto, a modo de desahogo, ha supuesto, como bien dices un despegue, y un empujón para retomar algo que me apasiona que es escribir en el blog.

      Claro que me contaste que habíais cogido el bicho, y me alegré cuando ya os vi recuperados, pateando por el Ocejón. Por suerte, como me dijiste, lo pasasteis sin muchas complicaciones.

      Y lo mismo que le he dicho a Paco, cada persona somos un mundo y cada uno habrá hecho su valoración personal del año, lo cual es totalmente respetable. En lo que estoy totalmente de acuerdo contigo es que sí, que habrá un antes y un después.

      Y también coincido contigo, que hay que ver menos telediarios y hablar menos del tema Covid, evitar el miedo, y siempre que nos dejen, disfrutar, como bien dices, de lo que, en nuestro caso, más nos apasiona, que es salir al monte y desconectar.

      Le transmito vuestro abrazo a mi madre, y espero que en este año, espero que más pronto que tarde nos podamos ver, y pasar ratos tan buenos como los que pasamos siempre.

      Un abrazo.

      Eliminar
  7. Hola Dani,

    Me alegra que ver que poco a poco vas remontando, como dice Toni, nos tenías muy preocupados, y es que la ansiedad es algo muy serio y no es sencillo recuperarse, así que tanto Txell, como Quim y yo mismo te mandamos un fuerte abrazo.

    Para nosotros, todo y que a nivel montañero este 2020 no ha sido bueno precisamente, para nosotros el año en sí no ha sido nada malo, ya que nos ha regalado a Quim, así que si tengo que entrar en valoraciones, para nosotros ha sido un gran año.

    A ver si para este 2021, en cuanto nos dejen salir, montamos una buena en el monte, que hay muchas ganas de pegarnos unas buenas risas y disfrutar de la montaña que tanto nos gusta en tu compañía.

    PD: Aprovecha y vete a tu querida Penyagolosa, que con tanta nieve ha de estar preciosa!!!

    Un fuerte abrazo!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola David.

      Gracias por el interés amigo David. Siempre es muy bueno saber que desde la distancia alguien se preocupa por ti, y más si es un buen amigo como tú.
      Esto de la ansiedad y su recuperación ya tengo que va a ser un camino largo, como el que lleva a la Pica d'Estats, con subidas y bajadas. Así que tendré que recorrerlo sin prisa, para llegar arriba, a la cruz, totalmente recuperado.

      Y ahí es donde quería llegar, habrá quien, y lo comprendo, que el 2020 les habrá parecido nefasto, pero sin embargo a vosotros ese año os ha traído ese enorme regalo que es Quim y por eso recordareis siempre este año. Tengo unos amigos que también han sido padres en el 2020, y también me dijo que si recordarán por algo ese año será por eso, por el nacimiento de su hijo.

      Tenlo por sentado, que nada más termine, o suavice, todo este rollo nos tenemos que juntar, y montar una que valga por todas las que no hemos podido compartir en 2020. Ah, y lo de Penyagolosa, no creas que es tentador, y más viéndola tan blanquita, pero ahora no es el momento, y más estando aún de baja. Más ocasiones habrá de subir allí con nieve.

      Un fortísimo abrazo para los tres!!



      Eliminar
  8. Quedémonos con lo bueno y ánimos para ti y tu familia. Te deseo a ti y los tuyos un Feliz 2021. Nos vemos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es Salvador, hay que intentar siempre sacar las cosas positivas de las cosas. Muchas gracias por los ánimos. Feliz 2021 para ti y los tuyos.

      Un saludo.

      Eliminar